Ο κώδικας του Παλαιοκώστα

«Όταν η σκέψη σου καταγράφεται με μολύβι, στην πρώτη καταιγίδα θα εξαφανιστεί. Όταν καταγραφεί με ανεξίτηλη μελάνη, τίποτα δεν θα τη σβήνει, θα γίνει μια μικρή πεποίθηση μέσα σου, μια πίστη. Οι μικρές μικρές πεποιθήσεις χτίζουν συνειδήσεις και ήθος, που δεν είναι τίποτα περισσότερο απ’ τα όρια που βάζουμε στις πράξεις μας. Είναι η τοποθέτησή μας, η στάση μας απέναντι στα πράγματα και τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας. Πρόκειται ουσιαστικά για τους ατομικούς μας νόμους, το προσωπικό μας σύνταγμα, την αυτονομία μας. Και λέμε, εγώ αυτό το κάνω γιατί μου το επιτρέπει η συνείδηση και το ήθος μου, το άλλο μου το απαγορεύουν. Εμένα μου απαγορεύουν να πουλήσω όπλα, προστασία σε μικρομάγαζα, ναρκωτικά, την ελευθερία μου, το φίλο μου, τη μάνα μου, την ψυχή μου. Μου απαγορεύουν επίσης να μπω σε σπίτι να κλέψω, να σκοτώσω μια γριούλα, να γίνω καταδότης, να συνεργαστώ με μπάτσο, πολιτικό, και πολλά άλλα. Τι μου επιτρέπουν; Μόνο ληστείες τραπεζών, απαγωγές πλουσίων και συμμετοχή σε επανάσταση για δικαιότερο κόσμο. Βλέπεις λοιπόν πως στο προσωπικό μου σύνταγμα οι απαγορεύσεις είναι πολύ περισσότερες.»

~ Βασίλης Παλαιοκώστας, Μια φυσιολογική ζωή: Δράσεις και αποδράσεις ενός επικηρυγμένου (Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων, 2019)

Η επιστολή Παλαιοκώστα

[Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010]

Με αφορμή την επικείμενη δίκη για την απαγωγή του βιομήχανου Γ. Μυλωνά, που ξεκινά την Τρίτη 2 Φεβρουαρίου, θα ‘θελα να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.Σε διάφορες φάσεις της ζωής μου υπήρξα καταζητούμενος πρώτης γραμμής, κοντά στα 12 χρόνια συνολικά δραπέτης (ελπίζω να υπάρξει και συνέχεια) και 8 χρόνια έγκλειστος.

Ολα τούτα τα χρόνια που έζησα και ζω κυνηγημένος από την επίσημη πολιτεία δεν βρέθηκε ένας καταδότης να με παραδώσει στα χέρια των διωκτών μου. Παρ’ όλο που στην πρώτη απόδρασή μου, τον Αύγουστο του 1991, υπήρξα και επικηρυγμένος από το γενναιόδωρο προς τους καταδότες ελληνικό κράτος. Αντίθετα, συνάντησα ανθρώπους με μπέσα, λεβεντιά και αξιοπρέπεια. Ανθρώπους που μου άνοιξαν την πόρτα τους, μου παρείχαν κάλυψη και βοήθεια, χωρίς συχνά να λογαριάζουν το ρίσκο που και οι ίδιοι έπαιρναν. Ανθρώπους που με βοήθησαν σε δύσκολες στιγμές για μένα (όπως είναι οι αποδράσεις) με κίνδυνο τη ζωή τους, που απέδειξαν ότι σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχουν μονο υποταγμένοι, προσκυνημένοι αλλά και πολλοί (τόσο πολλοί που έχω εκπλαγεί) που σέβονται τις παραδόσεις της τιμής και της αλληλεγγύης για τον κυνηγημένο. Ανθρώπους περήφανους που απεχθάνονται τον καταδοτισμό, τη δουλοπρέπεια και το χωροφύλακα.

Ολους λοιπόν αυτούς τους αξιόλογους ανθρώπους τους ευχαριστώ και δημόσια για την πολύτιμη βοήθειά τους και γιατί μου δώσαν την ευκαιρία να τους γνωρίσω.