“Το χωριό μου δε βγάζει τίποτα άλλο παρά ληστές”

Στους δημοσιογράφους που κουβέντιασαν μαζί του [ο 19χρονος ληστής Τάκης Φουρτούνας, μέλος της συμμορίας του Γιώργου Τράντου] είπε ότι “δεν είχε σφάξει” ούτε “είχε σκοτώσει” κανέναν παρά μόνο πρόβατα για να εξασκείται στο σημάδι και κανένα κοτόπουλο για να τραφεί. Αυτά ήταν και τα μοναδικά του εγκλήματα, είπε, σε αντίθεση με τους Μπαμπάνη και Τράντο που είχαν κάνει αρκετούς φόνους, χωρίς όμως τη δική του συμμετοχή. “Εγώ πήγα μαζί τους γιατί με κυνηγούσαν τα αποσπάσματα”, χωρίς όμως να εξηγήσει γιατί τον κυνηγούσαν. Όταν ρωτήθηκε γιατί διάλεξε τον ληστρικό βίο αντί του κτηνοτρόφου ή του αγρότη, είπε: “Εγώ κατάγομαι από το Καρατζόλι του Τυρνάβου. Το χωριό μου δε βγάζει τίποτα άλλο παρά ληστές. Το έχει αυτό καθώς λένε από το νερό του χωριού μας. Το έχουμε φαίνεται στο αίμα μας. Οι παππούδες και οι πατεράδες μας ήταν ληστές και ληστές γενήκαμε κι εμείς. Στο κλαρί πάλι θα βγουν τα παιδιά μας. Εσείς οι άλλοι το έχετε ατιμία να είναι κανείς στο κλαρί αλλά για εμάς είναι τιμή να είμαστε ελεύθεροι. Ο Μπαμπάνης και άλλοι τέτοιοι σπουδαίοι ληστές ήταν από το Καρατζόλι… Εγώ πήγα και στο σχολείο, μέχρι την τρίτη τάξη του δημοτικού και αφού έμαθα γράμματα φύλαγα τα πρόβατά μου. Δεν ήθελα να γίνω ληστής αλλά έτσι το έφερε η τύχη.”

~ Βασίλης Τζανακάρης, “Οι λήσταρχοι: Τα παλληκάρια τα καλά σύντροφοι τα σκοτώνουν”

Ληστρικές σφραγίδες

Οι περισσότεροι από τους ληστές των χρόνων του Μεσοπολέμου χρησιμοποιούσαν ξύλινες ή μεταλλικές σφραγίδες με το όνομα και τον υποτιθέμενο τίτλο με τον οποίο οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονταν. Ο Φώτης Γιαγκούλας υπέγραφε γαλλικά και σφράγιζε με ξύλινη σφραγίδα τα σημειώματά του όταν γύρευε λύτρα (κυρίως σε δολάρια) και στο βραχύκαννο μάνλιχέρ του είχε σκαλισμένο με περίσσια προσοχή και φροντίδα τον προστάτη του Άγιο Γεώργιο. Οι επιστολές του λήσταρχου Λεωνίδα Μπαμπάνη σφραγίζονταν με μια τεράστια μεταλλική σφραγίδα σε μέγεθος παλαιού αργυρού τάλιρου που αρχικά είχε την επιγραφή “Συμμορία Μπαμπάνη – Τράντου – Φορφόλια”. Αργότερα απαλείφθηκε το όνομα του Φορφόλια και οι επιστολές σφραγίζονταν με άλλη σφραγίδα, στην οποία είχαν προστεθεί… μετριοφρόντως οι λέξεις “Βασιλέαν του Ολύμπου” με κάτωθεν της φράσης μια κουμπούρα. Ο λήσταρχος Χρήστος Φορφόλιας υπέγραφε ως “Αρχιλήσταρχος Ελλάδος”. Την άνοιξη του 1923 οι Θ. Γκαντάρας και Φ. Γιαγκούλας ανακοίνωναν τη μία μετά την αλλη τις “διαταγές” του υπογράφοντας ως “Βασιλείς των ορέων”. […]

Ο λήσταρχος Τυροδήμος χρησιμοποιούσε σφραγίδα όπου απεικονίζονταν δύο μαχαίρια με κόκκινο μελάνι, για να θυμίζει το αίμα. Άλλοι διάσημοι ληστές χρησιμοποιούσαν τον δικέφαλο αετό ή την ελληνική σημαία και το σταυρό. Ο περίφημος Περικλής Παπαγεωργίου, που υπήρξε από τους ομορφότερους και τους πλέον αιμοβόρους ληστές των ελληνικών ορέων, είχε σφραγίδα σχήματος οβάλ που στη μέση έγραφε: “Περικλής Αθ. Παπαγεωργίου 1923″ και γύρω της “Εγώ είμαι και δεν πέθανα, βρίσκομαι στη ζωή μου, και σεις ρουφιάνοι φίλοι μου θα ‘ρθή ώρα δική μου”.

~  Βασίλης Τζανακάρης, “Οι λήσταρχοι: Τα παλληκάρια τα καλά σύντροφοι τα σκοτώνουν”, εκδ. Μεταίχμιο, 2016. Φωτογραφίες χύμα απ’ το νέτι.